Ze is nu al 3 weken weg.
Gisteren heb ik haar eindelijk aan de telefoon kunnen spreken en ze zei me doodleuk dat ze niet meer terugkomt.
Dinsdag bij de jeugdrechter geweest en mijn vraag om een specialist in het PAS-syndroom aan te stellen werd gewoon genegeerd.
Er werd daar afgesproken dat we week week zouden doen,akkoord door beide partijen, maar gisteren werd dit akkoord al tenietgedaan.
Een woord of afspraak van mijn ex is geldig tot aan de uitgang van het gerechtsgebouw, en verder niet.
Ik had nog papieren van de CM ,nodig om haar beugel behandeling en op de rechtbank werd afgesproken dat ik die onmiddellijk zou bezorgen via de school aan mijn dochter , in ruil voor haar gsm nummer zodat ik haar zou kunnen bereiken indien nodig. ( Ze heeft een nieuw nummer en mag het mij niet zeggen van haar vader )
Ook op dit reageert de rechter niet.
Zelfs zijn advocate reageert niet op mijn mail naar haar.
Ik wist dat het gerecht mank liep,maar zo kreupel,dat is niet te doen.
Binnen 2 weken moet ik al terug naar de rechtbank om de stand van zaken te evolueren.
Tussenkomst van CGG ga ik zo wiezo weigeren want dat heeft totaal geen zin zolang dat kind onder invloed van haar vader staat.
- Winston
- Juridisch actief: Ja
- Regio: België
Benieuwd naar jouw juridische opties? Winston begeleidt jou aan de geschikte oplossing.
Klik hier om jouw situatie te beschrijven en we nemen binnen de 24 uur met jou contact op voor persoonlijke begeleiding
In 2005 gescheiden met EOT en een verblijfsco-ouderschapsregeling van week om week. De kinderen waren toen 12 en 13, en de onderlinge afstand 8km.
Mijn ex heeft het toen redelijk aanvaard dat de regeling zo was, maar na verloop van tijd verliep het geheel steeds maar stroever: als de was niet naar behoren was gedaan stond de zak met kleren terug aan mijn deur, de kinderen werden uitgehoord en mochten alleen de negatieve dingen vertellen, mijn moeder (74 jaar) die vlak bij haar woont werd in de loop van de jaren meer en meer door mijn ex ingepalmd (het slachtoffer uithangen werkt dus echt wel als je het goed aanpakt), enz...
Ik ben zelf een goede vader, steeds begaan met de kinderen maar nogal oubollig van opvoedkundige opvattingen (respect voor waarden en normen, hard werken en op tijd naar bed, uitgaan werd niet zomaar toegestaan,...). Bovendien stond ik er helemaal alleen voor: koken, dweilen, wassen en strijken was voor mij dagelijkse kost maar ik deed (en doe dat nog steeds) met plezier. Mijn partner is er soms door gefrustreerd: "jij hebt geen vrouw nodig voor je huishouden"
).
In november 2008 komen de kinderen plots niet meer opdagen op de wekelijkse wissel 's vrijdags: een mail van mijn ex: "de kinderen wensen niet meer te komen". Je moet weten dat de kinderen wat materieel comfort betreft bij mij letterlijk alles hadden; en wat emotioneel comfort betreft: ik heb er altijd voor gezorgd dat het bij mij een Thuis was; geen hotel, geen pretpark, geen "goesting doen", maar wel een plaats van thuis zijn.
Ik heb alles geprobeerd: bemiddeling door de vrederechter, bemiddeling via CAW (werd gewoon afgewezen), bemiddeling door advocaat,... Begin januari een brief van haar advocaat: om de twee weken twee dagen, en €600 alimentatie, en alle bijzondere kosten de helft....
Een eerste zitting van de jeugdrechtbank, de rechter: "mevrouw, t'is duidelijk dat het voor de alimentatie te doen is...", en de kinderen moesten gehoord worden. Toen is het pas begonnen: wat ik toen hoorde uit de verslagen van de verhoren van de kinderen deed me letterlijk bijna achterover vallen. Het was alsof ze het over een halve misdadiger, mishandelaar, .. met andere woorden, ik dacht dat het over iemand anders was. Mijn advocaat heeft zelfs een deel van de getuigenis van mijn dochter niet aan mij willen laten zien, zo erg was het.
Tweede zitting: de toon was al helemaal anders, uitspraak: €200/kind + helft bijzondere kosten, en om de twee weken een dag. Tijdens de vakanties een week.
Mijn advocaat kon er niets aan doen, PAS werd zelfs niet aanvaard, de rechter wist niet wat het was want ze relateerde het naar de leeftijd van mijn dochter (toen 16j) met de opmerking dat dit op die leeftijd niet meer kan PAS zijn.
Maar de klap op de vuurpijl was wel dat mijn eigen moeder op de zitting kwam verschijnen... aan de zijde van mijn ex... Kan tellen als resultaat van beïnvloeding en manipulatie. De zaalwachter vermoedde echter problemen en liet haar (noch mijn partner) toe op de zitting. Mijn partner had -hoorde ik nadien- een -zacht uitgedrukt- ondubbelzinning gesprek met mijn moeder.
Resultaat na één jaar:
1. de kinderen zijn 3 keer één dag geweest, nadien telkens een mail van mijn ex met een hoop klachten (kinderen worden niet goed behandeld, ze voelen zich niet goed -mijn zoon zou na de eerste keer zelfs naar de dokter gemoeten zijn-, kortom: niets deugt).
2. een lawine aan kostenclaims, tot zelfs voor copies, klasfoto's, daguitstappen, ... Hierbij laat ik me strikt leiden door mijn advocaat; alle terechte kosten worden betaald, wat niet expliciet "bijzondere kost" is wordt niet betaald en laat ik ook weten. Na een jaar is de geldhoger ondertussen wat verzwakt.
Ik zie mijn kinderen dus niet meer en het is iets wat ik niemand toewens; mijn partner (nochtans iemand die héél goed weet wat ze zegt) is ervan overtuigd dat het de keuze van de kinderen is, ik denk dat ze -zeker op die leeftijd nog- sterk gehersenspoeld zijn; vooral als je ziet hoe mijn ex erin is geslaagd mijn moeder te laten doen wat geen enkel normaal mens doet: tegen je eigen kind opkomen in een zaak van hoede en zorg over diens eigen kinderen.
Momenteel heeft mijn advocaat een zaak laten inleiden bij de jeugdrechtbank om mijn ex onder straf van een dwangsom te verplichten de jongste (die nog geen 18 is) naar mij te laten komen.
Ik kan mij erg goed inbeelden dat mensen, die er in die omstandigheden alleen voor staan, familiedrama's begaan. De manier waarop wordt omgesprongen met wat -ik toch denk- elementaire rechtsbeginselen zijn is niet te vatten.
Mijn ex heeft het toen redelijk aanvaard dat de regeling zo was, maar na verloop van tijd verliep het geheel steeds maar stroever: als de was niet naar behoren was gedaan stond de zak met kleren terug aan mijn deur, de kinderen werden uitgehoord en mochten alleen de negatieve dingen vertellen, mijn moeder (74 jaar) die vlak bij haar woont werd in de loop van de jaren meer en meer door mijn ex ingepalmd (het slachtoffer uithangen werkt dus echt wel als je het goed aanpakt), enz...
Ik ben zelf een goede vader, steeds begaan met de kinderen maar nogal oubollig van opvoedkundige opvattingen (respect voor waarden en normen, hard werken en op tijd naar bed, uitgaan werd niet zomaar toegestaan,...). Bovendien stond ik er helemaal alleen voor: koken, dweilen, wassen en strijken was voor mij dagelijkse kost maar ik deed (en doe dat nog steeds) met plezier. Mijn partner is er soms door gefrustreerd: "jij hebt geen vrouw nodig voor je huishouden"
).In november 2008 komen de kinderen plots niet meer opdagen op de wekelijkse wissel 's vrijdags: een mail van mijn ex: "de kinderen wensen niet meer te komen". Je moet weten dat de kinderen wat materieel comfort betreft bij mij letterlijk alles hadden; en wat emotioneel comfort betreft: ik heb er altijd voor gezorgd dat het bij mij een Thuis was; geen hotel, geen pretpark, geen "goesting doen", maar wel een plaats van thuis zijn.
Ik heb alles geprobeerd: bemiddeling door de vrederechter, bemiddeling via CAW (werd gewoon afgewezen), bemiddeling door advocaat,... Begin januari een brief van haar advocaat: om de twee weken twee dagen, en €600 alimentatie, en alle bijzondere kosten de helft....
Een eerste zitting van de jeugdrechtbank, de rechter: "mevrouw, t'is duidelijk dat het voor de alimentatie te doen is...", en de kinderen moesten gehoord worden. Toen is het pas begonnen: wat ik toen hoorde uit de verslagen van de verhoren van de kinderen deed me letterlijk bijna achterover vallen. Het was alsof ze het over een halve misdadiger, mishandelaar, .. met andere woorden, ik dacht dat het over iemand anders was. Mijn advocaat heeft zelfs een deel van de getuigenis van mijn dochter niet aan mij willen laten zien, zo erg was het.
Tweede zitting: de toon was al helemaal anders, uitspraak: €200/kind + helft bijzondere kosten, en om de twee weken een dag. Tijdens de vakanties een week.
Mijn advocaat kon er niets aan doen, PAS werd zelfs niet aanvaard, de rechter wist niet wat het was want ze relateerde het naar de leeftijd van mijn dochter (toen 16j) met de opmerking dat dit op die leeftijd niet meer kan PAS zijn.
Maar de klap op de vuurpijl was wel dat mijn eigen moeder op de zitting kwam verschijnen... aan de zijde van mijn ex... Kan tellen als resultaat van beïnvloeding en manipulatie. De zaalwachter vermoedde echter problemen en liet haar (noch mijn partner) toe op de zitting. Mijn partner had -hoorde ik nadien- een -zacht uitgedrukt- ondubbelzinning gesprek met mijn moeder.
Resultaat na één jaar:
1. de kinderen zijn 3 keer één dag geweest, nadien telkens een mail van mijn ex met een hoop klachten (kinderen worden niet goed behandeld, ze voelen zich niet goed -mijn zoon zou na de eerste keer zelfs naar de dokter gemoeten zijn-, kortom: niets deugt).
2. een lawine aan kostenclaims, tot zelfs voor copies, klasfoto's, daguitstappen, ... Hierbij laat ik me strikt leiden door mijn advocaat; alle terechte kosten worden betaald, wat niet expliciet "bijzondere kost" is wordt niet betaald en laat ik ook weten. Na een jaar is de geldhoger ondertussen wat verzwakt.
Ik zie mijn kinderen dus niet meer en het is iets wat ik niemand toewens; mijn partner (nochtans iemand die héél goed weet wat ze zegt) is ervan overtuigd dat het de keuze van de kinderen is, ik denk dat ze -zeker op die leeftijd nog- sterk gehersenspoeld zijn; vooral als je ziet hoe mijn ex erin is geslaagd mijn moeder te laten doen wat geen enkel normaal mens doet: tegen je eigen kind opkomen in een zaak van hoede en zorg over diens eigen kinderen.
Momenteel heeft mijn advocaat een zaak laten inleiden bij de jeugdrechtbank om mijn ex onder straf van een dwangsom te verplichten de jongste (die nog geen 18 is) naar mij te laten komen.
Ik kan mij erg goed inbeelden dat mensen, die er in die omstandigheden alleen voor staan, familiedrama's begaan. De manier waarop wordt omgesprongen met wat -ik toch denk- elementaire rechtsbeginselen zijn is niet te vatten.
"wanneer je verdrietig bent kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk" Kahlil Gibran.
ok, hier een stevige brok informatie.
Voor alle duidelijkheid: het heet niet het PAS-syndroom:
Het is het PA-syndrome: of PAS: Parental Alienation Syndrome.
Dit syndroom wordt veroorzaakt door een ouder die HAP toepast:
Hostile Agressive Parenting (vijandig-agressief ouderschap)
Als een kind (of de slachtoffer-ouder) te lang HAP moet ondergaan en dus PAS vertoont, kan het late als volwassene zelfs echte pathologieen vertonen zoals borderline etc....
Beide toestanden kunnen met testen gemeten worden:
PAS: beide ouders (zowel de daders als de slachtoffers) en de kinderen: dit gebeurt met uitgebreide vragenlijsten die op elkaar afgestemd worden.
De uiteiendelijke coefficient drukt dan uit in welke mate het kind of de andere ouder het gevaar loopt SAP te ontwikkelen of al heeft.
De HAP-factor omhelst ook testen waarmee de "dader"ouder getest wordt in welke mate hij/zij dit vijandig gedrag vertoont en waardoor PAS zich kan ontwikkelen.
Voor alle duidelijkheid: het heet niet het PAS-syndroom:
Het is het PA-syndrome: of PAS: Parental Alienation Syndrome.
Dit syndroom wordt veroorzaakt door een ouder die HAP toepast:
Hostile Agressive Parenting (vijandig-agressief ouderschap)
Als een kind (of de slachtoffer-ouder) te lang HAP moet ondergaan en dus PAS vertoont, kan het late als volwassene zelfs echte pathologieen vertonen zoals borderline etc....
Beide toestanden kunnen met testen gemeten worden:
PAS: beide ouders (zowel de daders als de slachtoffers) en de kinderen: dit gebeurt met uitgebreide vragenlijsten die op elkaar afgestemd worden.
De uiteiendelijke coefficient drukt dan uit in welke mate het kind of de andere ouder het gevaar loopt SAP te ontwikkelen of al heeft.
De HAP-factor omhelst ook testen waarmee de "dader"ouder getest wordt in welke mate hij/zij dit vijandig gedrag vertoont en waardoor PAS zich kan ontwikkelen.
PAS, oudervervreemding,... er zijn vele omschrijvingen voor een toestand waarin een kind terecht komt doordat 1 ouder de meest slechte intenties heeft t.a.v de andere ouder en die kan uitvoeren omdat geen enkel instantie ingrijpt.
Als Justitie haar werk om te beginnen sneller zou doen binnen een redelijke termijn. Dan was er al veel minder leed. Elke rechter met een beetje gezond verstand, die de confrontatie met beide ouders zou willen meemaken, heeft op 30 minuten door hoe de vork in de steel zit.
Men WIL gewoon niet dat er snelle oplossingen komen voor problematische situaties. M.i. kan je steeds het signaal geven naar de kinderen dat papa en mama gelijk zijn. Vertrekpunt is dan hoedanook een gelijk verdeeld ouderschap. Niet steeds de beste, maar ZEKER de minst risicovolle voor het geval dat één van de partijen de verschrikkelijke intentie heeft om z'n kind psychologisch te mishandelen met als doel de andere ouder te treffen. Het moet voorkomen worden, het moet aan de kiem gesmoord worden, maar een juridsiche procedure is de beste voedingsbodem voor PAS, e.d. Tijd heelt hier geen wonden, in tegendeel. Het ergste is dat men totaal niet weet hoe men moet omgaan met die situatie. Zelfs al wordt het vastgesteld, dan nog heeft men de moed of de wil niet om bvb omkering uit te spreken.
Waardoor er een gevoel van allmacht komt bij de "alienerende" ouder. Men staat er niet bij stil dat een kind zegt, "ik wil wel meer naar mijn papa gaan maar ik ben bang dat mijn mama dat niet goed vindt", een jaar later staat het kind huilend te zeggen dat het niet meer wil naar papa gaan. Papa ziet in de ogen van z'n kind dat het wel wil maar verschrikkelijk bang is voor de gevolgen bij mama. En nog een jaar later zegt het kind koelbloedig...."IK wil niet meer komen"... en de mama zegt dan fier: "van mij mag ze komen,maar ze wil zelf niet en ik kan haar toch niet dwingen" en DAT wordt dan vastgesteld, waardoor men zegt....ja..we kunnen het kind toch niet dwingen om naar de papa te gaan. Kinderen die hier in terecht komen, waar in onderzoeken blijken dat het kind duidelijk vervreemd wordt en dat er zoveel dingen mislopen, doet men nog niets. Zelfs moeders die in een Correctionele vervolging voor bvb 6 maanden effectieve gevangenisstraf worden veroordeeld wegens dergelijke feiten ... dan NOG laat men liever die moeder verder doen, dan te zorgen dat het kind kan herstellen en in eerste instantie terug kan integreren op een "normale" manier bij de vervreemde ouder. Als je je kinderen goed wil opvoeden.. zorg dan in de eerst plaats dat je bij een rechtbank wegblijft. De kans dat dan alles mis gaat lopen is veel groter, dan een compromis te zoeken waar beide ouders het belang van het kind als eerste prioriteit stellen. Blijkt dat justitie dan toch de enige weg is en vrees je dat de andere ouder verschrikkelijke intenties heeft..laat het dan onmiddelijk escaleren. Voordat de juiste mensen de signalen van PAS doorhebben..is het kalf al lang verdronken. Als ouder kan je niet accepteren dat het mishandeld wordt, ook niet op psychologisch vlak. 't is al erg genoeg dat men er een naam moet op plakken. Hak "HAP" tijdig af, of er is pas "PAS". Voorkom dan te moeten genezen.
Als Justitie haar werk om te beginnen sneller zou doen binnen een redelijke termijn. Dan was er al veel minder leed. Elke rechter met een beetje gezond verstand, die de confrontatie met beide ouders zou willen meemaken, heeft op 30 minuten door hoe de vork in de steel zit.
Men WIL gewoon niet dat er snelle oplossingen komen voor problematische situaties. M.i. kan je steeds het signaal geven naar de kinderen dat papa en mama gelijk zijn. Vertrekpunt is dan hoedanook een gelijk verdeeld ouderschap. Niet steeds de beste, maar ZEKER de minst risicovolle voor het geval dat één van de partijen de verschrikkelijke intentie heeft om z'n kind psychologisch te mishandelen met als doel de andere ouder te treffen. Het moet voorkomen worden, het moet aan de kiem gesmoord worden, maar een juridsiche procedure is de beste voedingsbodem voor PAS, e.d. Tijd heelt hier geen wonden, in tegendeel. Het ergste is dat men totaal niet weet hoe men moet omgaan met die situatie. Zelfs al wordt het vastgesteld, dan nog heeft men de moed of de wil niet om bvb omkering uit te spreken.
Waardoor er een gevoel van allmacht komt bij de "alienerende" ouder. Men staat er niet bij stil dat een kind zegt, "ik wil wel meer naar mijn papa gaan maar ik ben bang dat mijn mama dat niet goed vindt", een jaar later staat het kind huilend te zeggen dat het niet meer wil naar papa gaan. Papa ziet in de ogen van z'n kind dat het wel wil maar verschrikkelijk bang is voor de gevolgen bij mama. En nog een jaar later zegt het kind koelbloedig...."IK wil niet meer komen"... en de mama zegt dan fier: "van mij mag ze komen,maar ze wil zelf niet en ik kan haar toch niet dwingen" en DAT wordt dan vastgesteld, waardoor men zegt....ja..we kunnen het kind toch niet dwingen om naar de papa te gaan. Kinderen die hier in terecht komen, waar in onderzoeken blijken dat het kind duidelijk vervreemd wordt en dat er zoveel dingen mislopen, doet men nog niets. Zelfs moeders die in een Correctionele vervolging voor bvb 6 maanden effectieve gevangenisstraf worden veroordeeld wegens dergelijke feiten ... dan NOG laat men liever die moeder verder doen, dan te zorgen dat het kind kan herstellen en in eerste instantie terug kan integreren op een "normale" manier bij de vervreemde ouder. Als je je kinderen goed wil opvoeden.. zorg dan in de eerst plaats dat je bij een rechtbank wegblijft. De kans dat dan alles mis gaat lopen is veel groter, dan een compromis te zoeken waar beide ouders het belang van het kind als eerste prioriteit stellen. Blijkt dat justitie dan toch de enige weg is en vrees je dat de andere ouder verschrikkelijke intenties heeft..laat het dan onmiddelijk escaleren. Voordat de juiste mensen de signalen van PAS doorhebben..is het kalf al lang verdronken. Als ouder kan je niet accepteren dat het mishandeld wordt, ook niet op psychologisch vlak. 't is al erg genoeg dat men er een naam moet op plakken. Hak "HAP" tijdig af, of er is pas "PAS". Voorkom dan te moeten genezen.
"The world is a dangerous place to live; not because of the people who are evil, but because of the people who don't do anything about it." Albert Einstein
Die ouder kan natuurlijk ook gewoon een of meer gedragsstoornissen hebben.PAS, oudervervreemding,... er zijn vele omschrijvingen voor een toestand waarin een kind terecht komt doordat 1 ouder de meest slechte intenties heeft t.a.v de andere ouder
Op zich kunnen rechters daar niets mee, omdat die de wet toepassen en gedragsstoornissen niet als zodanig in de wet worden genoemd; mogelijk raken rechters geirriteerd bij het noemen van dit soort stoornissen en vonnissen dan/daarom ten nadele van het slachtoffer, althans zie dit laatste wel gebeuren.
Zie deze website, met veel gebruikers/slachtoffers van psychisch huiselijk geweld.
Zelfs psychologen mogen zich, althans in Nl, alleen bezighouden met het direkte psychische welzijn van de patient/klant en b.v. niets zeggen over de stoornis van een niet-aanwezige partner; zie ook hier.en die kan uitvoeren omdat geen enkel instantie ingrijpt.
Er nog van afgezien, dat die instanties natuurlijk ook graag een volle agenda hebben en niet altijd belang bij duidelijkheid/snelle oplossingen.