Situatie:
Getrouwd met scheiding van goederen.
2 kinderen -12j
Partner met depressie gedurende meer dan 30 jaar.
Partner houdt van de kinderen maar kan opvoedkundig bijna niets aan wegens te lage draagkracht.
Beide kinderen en mezelf zijn mentaal uitgeput.
Staan onder toezicht van JRB.
Mijn advocaat had aangeraden om niet botweg te scheiden gezien haar mentale toestand en het mogelijke risico dat ze zelfmoord zou plegen met/zonder de kinderen erbij. Voorstel was om een 2e woning te huren in de nabijheid en vervolgens gedurende een x-aantal vaste dagen per week daar met de kinderen te verblijven. Domicilie kinderen blijven in huidige eigen woonst. Wij geraken terug op krachten en zij geraakt "gewoon" aan het idee dat de kinderen gedurende een aantal dagen er niet zijn. Om na 12 maanden de scheiding aan te vragen.
Idealiter was het idee om telkens als ze zich goed voelt, haar de kinderen te gunnen zonder begeleiding of speciale omstandigheden. Is op zich geen slechte moeder, ik beschouw haar eerder als een "suikertante" voor hen.
Ik gaf hem de opmerking of dit geen probleem vormt, de domicilieverandering, hij zei overtuigend neen!
