Schoolbijeenkomsten - Plusouder

[Liesje]

Ik ben plusouder van twee kindjes ...
De kinderen vertoeven meerendeels van de tijd bij ons, gaan slechts enkele uren per week naar de biologische moeder.

De jongste heeft extra begeleiding nodig in school, in de vorm van GON begeleiding.
Hiervoor worden vergaderingen belegd, met de ouders, de GON begeleiding, de leerkrachten...

Kan de toegang ontzegd worden aan de stiefouder, omdat biologische moeder hier moeilijk over doet ?

[eylis]

strikt genomen misschien niet. Bij medische of psychiatrische besprekingen tussen ouders en dokter is het alvast niet aangewezen dat er een persoon aanwezig is die géén wettelijke band heeft met het kind.
Maar wat me verontrust aan je post is vooral het volgende: je spreekt van de "biologische moeder"...Heeft ze het kind afgestaan of zo?
Is ze uit haar ouderlijke rechten ontzet? Ik denk het niet héé...
Dan doet de benaming "biologische moeder" haar onrecht aan. Zij is en blijft moeder. En daar hoort co-ouderschap bij.

In het bijstaan van je echtgenoot met de opvoeding van zijn kinderen is het zeker een goede zaak dat hij je op de hoogte houdt en je betrekt in deze materie. Maar het getuigt niet van fijngevoeligheid om mee te komen naar zo'n vergadering. In deze moeten de ouders van het kind samen overleggen en bespreken met het ondersteunend team. Waarom moet je daar overigens persé bij aanwezig zijn? Als er zich een discussie ontwikklet tussen beide ouders, mag en kan je je daar niet in mengen.
Wat wel kan en zeker goed is, is dat de papa later met jou deze zaken bespreekt.
En ja er zijn koppels waar de beide plusouders ook meekomen naar zo'n vergaderingen: maar in dat geval is dat als er een ongedwongen vriendschapsrelatie bestaat tussen de beide koppels. Maar de ene ouder mag dit niet opdringen aan de andere...

Weet dat je als plusouder géén wettelijke rechten en plichten hebt. Je kan je stiefkinderen opvangen, bijhouden en verzorgen op mandaat van de echte ouder (je partner): je bent dan een plaatsvervangend persoon. Maar dat geeft je géén extra rechten.
En dat de mama moeilijk doet: dan moet je je daar eigenlijk bij neerleggen. Misschien voelt ze er zich niet goed bij, of voelt zich geconfronteerd met een overwicht aan invloed bij belangrijke discussies (2 tegen 1)
Welke reden dan ook. Ze moet zich daarover zelfs niet verantwoorden tov jou. Ze stelt het niet op prijs: kom dan niet mee en bespreek later met de papa de voorbije vergadering.
De school zal je de toegang niet ontzeggen. Maar dit gesprek start al met een handicap: de moeder wenst je er niet bij. en dat moet je respecteren.

[defoo]

Ik dacht dat de school een openbare plaats was en dat dus niemand je de toegang kan ontzeggen (tenzij je de openbare orde verstoort)....

[Turaki]

Ik dacht dat de school een openbare plaats was en dat dus niemand je de toegang kan ontzeggen (tenzij je de openbare orde verstoort)....

School is geen openbare plaats. Niet alles wat eigendom is van een overheid is voor iedereen toegankelijk.

[eylis]

hoe dan ook, de kern van deze situatie ligt hem niet zozeer in het juridische vlak. En misschien mag je inderdaad wel de school binnenstappen (cfr post defoo) : maar je neemt géén deel aan een vertrouwelijk pedagogische gesprek zonder dat beide ouders daar akkoord mee zijn. In feite kan je het vergelijken dat je zou gaan zitten bij een ander stel ouders en de klassetitularis van hun kind.
als de andere ouder dit niet op prijs stelt, neem je niet deel aan een pedagogische gesprek over je stiefkind.
Uit mijn ervaring kan ik de volgende practische tip meegeven: mijn echtgenoot bespreekt met mij steeds even vooraf de studieresultaten van zijn kinderen voordat hij naar (een cruciaal) oudercontact gaat. Vanuit mijn pedagogische ervaring geef ik daar enkele tips bij. en dan gaat hij (alleen) naar het oudercontact waar hij ook de mama ontmoet. Daar wordt alles besproken (en neemt hij bijvoorbeeld ook mijn advies mee in dat gesprek). Nadien overlopen we dat nog even.
en dit werkt; Mijn echtgenoot kan mijn dagdagelijkse indrukken en mogelijke adviezen mbt de kinderen meeneemen in oudercontacten zonder dat ik de broze co-ouderschaprelatie verstoor en bruskeer.
en dat zou het doel én het resultaat moeten zijn, toch?

[duma]

Eylis,

akkoord met wat je zegt en aangeeft, maar ik denk dat de school op zulke momenten wel degelijk de toegang kan ontzeggen als blijkt dat niet beide ouders toestemming geven aan eender welke derde om erbij te zijn. Vergelijk het inderdaad met een compleet vreemde die ineens bij een papa en mama bij komt zitten. De school zal dan de dingen ook niet bespreken, tenzij die mama en papa beiden zeggen dat het ook is.

Ik zou het hier ook een keer weg van het juridische bekijken. Zij is en blijft de moeder. Het maakt niet uit hoeveel tijd de het kind bij haar is. Haar omschrijven als de 'biologische' moeder doet haar dan ook geen recht aan. Zij is gewoon de moeder en jij gewoon de stiefmoeder. Praat best een keer met haar om te ontdekken waarom zij jou er niet bij wil. En probeer dat uit te praten. Probeer haar uit te leggen dat je ook interesse hebt en het beste wil voor haar kindje en dat gezien de tijd die haar kindje ook bij jou spendeert jij misschien ook wel een kijk op de zaak kan werpen? 'Onze' mama heeft dat intussen aanvaard, ook al is het niet met volle goesting, ze beseft ook wel dat er tijdens onze week dingen misschien anders kunnen zijn dan tijdens de hare en dat ik daar ook een kijk op kan werpen. (en vice versa voor haar vriend) Let wel: Beslissingen zijn NOOIT aan mij of aan haar vriend, maar STEEDS aan mama en papa.

[Liesje]

Eerst en vooral allemaal bedankt voor jullie reactie ...

Voor alle duidelijkheid, als ik spreek over een biologische moeder is dat niet onrespectvol bedoeld, maar eerder om het verhaal duidelijk neer te schrijven.

Ik kan begrijpen dat er heel veel mensen zijn die plusouderschap in een vakje willen plaatsen. Je bent maar een plusouder .. het spijt me, maar in dit apenland voel ik mij dikwijls een "minouder"
Ik vraag me af hoe je dit soort dingen scheidt in een gezin... je leeft toch samen als gezin ?

Mijn partner en ik hebben voor elkaar gekozen, alsmede voor de kinderen.
Het plusouderschap is een weg dat je bewandelt met vallen en opstaan, het vergt veel van je, maar ook van de kinderen. En voor zij met een stoornis is het soms nog moeilijker.

En als er dan één van de "biologische" ouders (om een onderscheid te maken met de plusouders) het moeilijk heeft met deze relatie, en de emoties daaromtrent gebruikt om haar kind te ontzeggen wat hij nodig heeft, dan word ik daar immens triest van.
Want dan gaat het niet meer om de kinderen, maar om jezelf.

Het is zij die de beslissing neemt om haar kinderen minder te zien, een klassieke regeling. Dat is niet onze keuze.
WIj worden voor een voldongen feit gezet. Ons werd niks gevraagd. Neen, ze werden gedropt !

Mijn partner en ik hebben reeds op ettelijke deuren geklopt van psychologen, psychiaters, omdat hij hulp nodig heeft met zijn stoornis.
Iets dat hij in het verleden had, maar waar zijn moeder met allerlei verhalen aan de therapeut, zonder ons medeweten, een stop op gezet heeft.

Nu zegt ze steeds "neen" tegen elke stap die wij ondernemen om hem te helpen.
Ze dropt haar kinderen bij ons, zonder uitleg, en tegelijkertijd doet ze lastig over elk initiatief dat wij nemen om hem te helpen.

De vergaderingen op school is eenzelfde gegeven.

En dan moet je respect blijven hebben voor haar zijnde als moeder.
Ik vraag me af waar het respect is naar de plusouder ?
En waar het belang zit van het kind ?

Moeten wij dan ook maar lastig beginnen doen en zeggen "neen, wij zorgen niet voor JOUW kinderen ?"
Dit om haar het leven zuur te maken ?

Waar zijn we in godsnaam met bezig ....

[Franciscus]

En staat daar iets van op papier?
Dus jullie vragen en voorstellen?
En ook de wijziging naar een klassieke regeling... is dat beslist door de rechtbank en is daar een reden gegeven door haar voor die wijziging.
Is daar dan ook de alimentatieregeling aangepast.
Is daar verteld dat ze achter de rug van de vader de therapie van kind(eren) stopzet?

[eylis]

liesje, om de druk van de ketel te halen én om jullie doelstelling (het kind goed te helpen en op te voeden) te bereiken is het belangrijk om voor jezelf zoveel mogelijk abstractie te maken van je emoties rond deze zaak én zo rationeel mogelijk er mee om te gaan.
ik weet het dat is niet makkelijk: maar wil je bereiken dat jullie je kind kunnen helpen? Hier dan enkele tips:

- ga niet in op emotioneel getouwtrek, als de andere ouder trekt en duwt, opmerkingen geeft etc. als je er niet op reageert valt het meestal ook stil. duwen en trekken is om reactie Vragen...
-Heb je bepaalde therapie georganiseerd voor het kind, of wil je bepaalde therapies starten? binnen jullie omgangs/verblijfstijd kan je dat perfect doen. De andere ouder kan dit niet weigeren. Ze kan wel weigeren dat het binnen haar omgangstijd gebeurt.
- Bespreek met de therapeut dat jullie de sessies organiseren binnen jullie omgangs/verblijfstijd. De andere ouder doet het in haar tijd zoals zij goed vindt. Maar binnen jullie verblijfstijd organiseren jullie de zorg voor jullie gezin zoals jullie dit nodig achten. Dus geen emotionele discussies: je man deelt rationeel aan de mama mee: als ons kind bij mij is volgt het die en die pedagogische of psychologische ondersteuning. Je man deelt mee aan de mama dat dit mag en kan en er geen wettelijk argument is voor haar om dit te weigeren.

- Je man meldt dit rustig aan de mama als "zijn" visie in samenspraak met de deskundigen. Hij probeert best te vermijden te spreken over "onze mening, onze beslissing" (met betrekking tot jou) in zijn gesprekken met de mama (tip om de druk van de ketel te halen)
- Als je man met jou alle opvoedkundige zaken bespreekt en overlegt. Heb je dan persé de publieke erkenning nodig om naar buiten te komen als "ouders" of is het voldoende dat je van je man en de kinderen erkenning krijgt voor je ongelofelijke inzet als plusouder? Dat is toch het belangrijkste? Of heb je ook die erkenning nodig van de mama en de buitenwereld? Probeer dat een plaats te geven.

conclusie: jullie kunnen perfect de therapeutische en opvoedkundige hulp laten verstrekken aan jullie kind binnen jullie verblijfstijd. De moeder kan daar over tegenpruttelen maar ze kan het niet weigeren. Wat zou ze. Blijf daar kalm in en ga niet in op emotionele uitvallen.
Ik heb ook begrepen dat jullie kind merendeel bij jullie verblijft. dus dit kan perfect geregeld worden.
Maar zéér belangrijk: laat de papa het woord voeren, wees niet aanwezig bij dit gesprek.

En een taalkundig detail: gebruik in communicatie voor de andere ouder echt niet het woord "biologische ouder": dit is een term die gebruikt wordt in geval van adoptie. jij wenst plusouder genoemd te worden ipv het ouderwetse en stigmatiserende "stiefouder". Begrijp dan dat je met de term "biologische ouder" de andere ouder eigenlijk ook een gekleurde titel geeft die niet weergeeft wat het eigenlijk is. De ander ouder is de mama of de papa tout court en dat is meer dan alleen maar de biologische link tov het kind.

[Zelfstandige]

@ Franciscus :
Er is in 2006 een vonnis uitgesproken om de kinderen op te vangen in co-ouderschap met bilocatie 7 dagen om 7 dagen. Dit vonnis is echter nooit in praktijk gebracht.
De praktijk is dat de kinderen twaal uur bij de moeder spenderen gespreid over dinsdag, woensdag, donderdag en nog twee uur op zondag.
Ze blijven er niet slapen.
Twee weken geleden gaf ze aan de bilocatie 7 dagen - 7 dagen in praktijk wou voeren. En opeens ging ze in communicatie met mij, na een jaar genegeerd te worden ?
Ik heb haar aangegeven dat het voor mij niet evident is om na zoveel tijd genegeerd te worden, dat zij er klaar voor is om met mij in communicatie te gaan, dat ik dat ook ben.
Ik heb haar gezegd dat ik er best over wil nadenken, maar dat ik daar tijd voor nodig heb.
De volgende dag kregen wij een mail dat zij die week NIET voor de kinderen kon zorgen, dit zonder overleg, zonder uitleg.
Voor de jongste was dit een heel moeilijk gegeven, aangezien wij ook niet de nodige uitleg konden geven.
Na vier dagen krijgen wij terug een mail met de opmerking dat ze naar een klassieke regeling wilt gaan, zijnde 1 woensdagnamiddag om de veertien dagen en 1 weekend om de veertien dagen ... en dan nog het liefst direct in de praktijk gebracht. Ze gaf ook mee dat ze hiervoor naar de jeugdrechtbank stapt.
Ondertussen, zijn wij zelf met een procedure gestart op basis van de regeling die reeds bestond, zijnde de 12 uur. En wij willen de alimentatie die in het vonnis werd vermeld laten vervallen, omdat wij zelf voor de kinderen zorgen.
Dus heel deze procedure is in gang gezet.
Nu zou mijn partner wel graag reeds de klassieke regeling in praktijk willen zien. Is dat aan te raden ?
Dus neen het is ook niet verteld wat ze uitsteekt met de therapie van onze jongste.

@ eylis :
Jij geeft aan dat wij geen goedkeuring nodig hebben van de moeder om de jongste in therapie te laten gaan. Wij hebben reeds aan ettelijke deuren geklopt, psychologen en psychiaters, bij allen krijgen wij hetzelfde verhaal. Ze kunnen het kind NIET behandelen zonder goedkeuring van de moeder.
In de wet met betrekking tot ouderlijk gezag vinden wij terug dat beide ouders akkoord dienen te zijn voor medische behandeling, dit is ook wat wij te horen krijgen bij de dokters.
Op wat baseer jij je dan dat wij deze therapie voor hem kunnen starten ?

Ikzelf heb niet de publieke erkenning nodig... wij zijn vorig jaar gestart met samen naar dit soort begeleidingen te gaan, omdat ze allerlei leugen en bedrog ging ophangen over onze relatie bij de leerkrachten. Wat voor mijn partner dan weer een moeilijk gegeven was, omdat zij heel zijn opvoeding (onze opvoeding) onderuit haalde.
Doordat wij samen verschijnen in het openbaar, maakt dat mensen hun mening hebben herzien.
Ik heb trouwens nimmer of immer op één van die vergaderingen mijn mond geopend, ik liet het woord steeds aan mijn partner.
Ook bij de hulpinstantie die de therapie van de zoon voor hen nam. De reden van stopzetting is door een verhaal dat zij daar heeft opgehangen rond ons, en haar gedrag op de vergaderingen van school (een vergadering waar wij zelf niet aanwezig waren)
Wij zijn met deze instantie gaan praten en toen werd voor ons veel duidelijk, maar ook voor hen... omdat zij mij te zien kregen ... en het beeld dat ex had opgehangen van mij direct te niet deed.
Dus gaat het om publieke erkenning ... neen.
Maar nogmaals, ik zou graag een vast gegeven willen hebben waar wij ons als ouders kunnen baseren om hem de juiste hulp te geven.

[Liesje]

Voor alle duidelijkheid ... de bovenstaande post van zelfstandige is van mij ... Liesje afkomstig.

Aangezien ik hier twee accounts heb ... ééntje voor het werk en ééntje voor privé, kwestie van dingen gescheiden te houden

[eylis]

wat therapie betreft: een psychologische begeleiding, therapie is GEEN medische behandeling en mag en kan je bijgevolg perfect organiseren voor je kind door één ouder zonder goedkeuring. Psychiater en psychiatrische behandeling is wél medisch en - O ironie - mag de andere ouder dat zelfs niet eens weigeren als er een diagnose wordt gesteld.
in jullie geval kan de papa gerust beslissen een pedagogische of psychologische ondersteuning te starten.
Als er therapeuten zijn die je iets anders wijsmaken is dat paraplupolitiek (en ze geen gehannes willen met een lastige andere ouder...)

De moeder moet niet met jou communiceren. Dat moet ze doen met de vader. Dat jij en de papa samen overleggen is een goed idee. Maar om de communicatielijnen correct en sereen te houden moet jij niet rechtstreeks onderhandelen of overleggen met de mama.
Dat is geen goed idee én het is al gebleken dat zo'n gesprekken meestal escaleren in confrontaties (en ook met die bedoeling aangevat worden door de ene of gene partij)
Laat de vader aan de mama melden dat ze best zelf overlegt met hem. Dat dit de communicatielijn is. punt.
Maar die therapie kunnen jullie perfect opstarten. Ik kan je uit eigen ervaring zelfs vertellen dat een papa zelfs zelf psychiatrische hulp heeft ingeroepen voor zijn zoon (daar waar de moeder falikant tegen was) Wel de vader heeft gewoon de moeder ingelicht dat hij hulp nodig acht voor het relationeel en affectief functioneren binnen ons gezin. Dat het kind ook educatief ondersteuning nodig heeft binnen onze omgangstijd en daar professionele steun inroept.
Je bent niet verplicht te vertellen bij wie je dat doet: dat behoort tot de privé van je gezin.
en je vindt wél psychiaters die een kind willen begeleiden op vraag van één ouder. Zeker als er medicatie wordt voorgeschreven: zal de andere ouder daar gewoon akkoord mee moeten zijn, want dit is een medische noodzaak: en dat is in het belang van hetkind.
Een psychiater is een dokter.

[Liesje]

Eylis, bedankt voor jouw inbreng.

Alleen vind ik het raar dat jij blijft zeggen dat wij de therapie kunnen starten, terwijl wij steeds met ons hoofd tegen de muur lopen, omdat de psychologen zelf aangeven niet te kunnen starten met de therapie zonder de moeder haar goedkeuring.
Vandaar mijn vraag ... is er een regel in de wetgevind die dit staaft, zodat wij rond dit gehannes kunnen ?

[Franciscus]

De wettelijke regeling is diegene die in het vonnis staat.
Gezien de wispelturigheid van de moeder hoop ik dat er stelselmatig aangifte bij politie is gedaan dat de kinderen NIET bij haar waren.
Waarom ik dat zeg.... wel een vonnis dient gerespecteerd te worden.
Door geen aangifte te doen krijgt de rechtbank, als moeder terug naar de jeugdrechter stapt, een totaal foute (ander) verhaal en u hebt geen bewijzen dat zij zich niet aan de regels heeft gehouden.

Mijn ervaring is dat wanneer partijen zich rigoureus aan het vonnis houden, ze wanneer er problemen met een partij zijn.. in dit geval de moeder, ook een degelijk onderbouwde zaak hebben bij de jeugdrechter.
Daar dan met valabele argumenten kunnen pleiten dat het beter is voor de kinderen (gelet op gedrag van de moeder) het vonnis aan te passen. Met steeds de mogelijkheid om indien het 'beter' gaat terug aan te passen.
De vraag om ook aanpassing van alimentatie zou ik persoonlijk NIET laten vallen. Gezien de kinderen dan langer bij de vader zullen zijn moet de moeder meer alimentatie betalen.
Moeder kan dat trouwens voor 80% aftrekken van haar belastingen. De alimentatie is tenslotte voor de kinderen en ook haar verantwoordelijkheid.

Komt misschien hard aan maar mijn (jarenlange) ervaring op dit vlak en de gunstige resultaten die de ouders uiteindelijk hadden. En in vonnis en voor de kinderen.
Voor de rest zie eylis.
ps ook psychologen en sommige aanverwante beroepen zijn gebonden door het beroepsgeheim. Welke reden geven de psychologen op?

[eylis]

inderdad Liesje, zoald fransciscus zegt: jij moet niet bewijzen dat jullie therapie mogen starten: de psychologoog (of welke therapeut dan ook) moet kunnen staven dat hij geen therapie MAG starten zonder "goedkeuring" van de moeder...
en het zal me benieuwen wat de reden dan wel is.
Ik geef je dringend de raad uit te kijken naar andere therapeuten. De kinderpsychiatrische diensten van academische ziekenhuizen in de grote steden werken in elk geval zonder probleem met kinderen op aanvraag van één ouder (zonder een goedkeuring van de andere).

Hoe denk je overigens dat papa's en kinderen die lijden onder het "Parental Alienation syndrome" samen in therapie gaan? Dat is totaal met afkeuring van de PAS-plegende ouder... (want dan wordt die wel geconfronteerd met zijn/haar negatief gedrag)

Trouwens het verbieden van therapie (door één ouder) is eigenlijk al een passieve daad van PAS... En een goede therapeut wéét dat.
als de psychiater therapie voorschrijft is dat een medische noodzaak. En als een ouder zich daartegen verzet is dat zelfs een zware nalatigheid.
en vooraleer een psychiater een therapie kan voorschrijven, zal hij het kind toch eerst moeten onderzoeken toch? En dat doet hij niet met goedkeuring van de andere ouder.....
dus best psychiater consulteren ipv een psycholoog.
Dan heb je minstens een medisch onderbouwde diagnose.
en tijd dat aan de moeder ook eens vriendelijk uitgelegd wordt dat het weigeren van medische hulp een zware nalatigheid is waar de jeugdrechters niet mee lachen.