Levenslange alimentatie bestaat niet meer, ik dacht dat je nog enkel alimentatie kan bekomen voor de tijdsduur dat het huwelijk heeft geduurd.
U bent vooral BOOS omdat hij de alimentatie voor de kinderen niet zou betalen, u vind dat zwak en onrechtvaardig.
U zou moeten inzien dat hij de alimentatie wellicht niet als een rechtvaardig iets ziet.
Volgens de wet kan hij daar niet tussen uit, maar het jou moeilijk maken is de enige manier om zijn frustraties hierover te tonen.
(ik zit in hetzelfde schuitje)
Waar de gemeenschappelijke kinderen recht hebben op uw beider steun en co-ouderschap.
(Zaken die een dagelijkse zorg vereisen van beide ouders, en wat enkel wordt bemoeilijkd door de blijvende onmin) Is het in hun belang, vooruit te denken, en proactief aan een menselijke oplossing te sleutelen voor beider partijen, i.p.v. in boosheid te volharden. --- Dit betreft geen advies, enkel een waarneming die ik ook in mijn eigen echtscheiding maak ---
Tel de inmiddels toegewezen alimentatie eens uit voor de jaren dat de kinderen nog zullen studeren.
Trek daar de, naar schatting, advocaatkosten en gerechtskosten van af, dewelke reeds betaald werden en vermoedelijk nog zullen volgen.
Ik denk dat het u zal verbazen; over welk bedrag dit gaat.
Zou u beiden uw boosheid en groot gelijk dan niet even aan de kant kunnen schuiven,
om rond de tafel te gaan zitten en tot een onderlinge schikking te komen, die voor alle betrokkenen (maar vooral voor de kinderen)menswaardig kan genoemd worden?